Historia Ligoty Turawskiej

Nazwa "Ligota" wywodzi się od słów "Lhota", "Lichota", "Lgota". W brzmieniu niemieckim była to "Ellguth" lub "Ellgot". Prawdopodobnie ma ona swój związek z określeniem: licha, słaba ziemia. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1463 r. kiedy to hrabia Adam Bies - w czwartek przed św. Jakubem, w obecności księcia Mikołaja z Opola sprzedał wsie: Kotórz Wielki, Kotórz Mały, Kadłub z Ligotą za 422 marki Annie Schilhagen von Otmuth. Kolejnymi właścicielami Ligoty byli: Jan Kunowic, Wacław Srbacz, Krzysztof Sparchowic, Katarzyna Kokorz, Katarzyna Siedlnicka, Jan Dubrawka, Mikołaj Blankowsky i Anna Barbara von Gaszyn. W pierwszej połowie XVIII wieku Ligotę zamieszkiwało 19 chłopów, 3 chłopów posiadających jedynie jednołanowe gospodarstwa, 7 pracowników najemnych w ogrodnictwie, 5 ogrodników i kilku posiadaczy owiec Wieś zamieszkiwało 37 rodzin. W drugiej połowie XIX wieku Ligota posiadała folwark, kościół katolicki i szkołę. Zamieszkiwało ją 23 chłopów, 10 zagrodników i 6 chałupników. Dalszy rozwój Ligoty Turawskiej związany był z budową jeziora turawskiego. Przesiedlono wówczas na teren Ligoty mieszkańców wiosek, znajdujących się na terenie zalewowym.

Mieszkańcy Ligoty Turawskiej w zamierzchłych czasach należeli do parafii w Kotorzu Wielkim. Konsekracja własnego kościoła nastąpiła 27 listopada 1629 roku.

Aktu tego dokonał Johannes Balthasar - sufragan wrocławski. Kościół spłoną w wyniku podpalenia w 1945 r. Od roku 1813 Ligota stała się samodzielną jednostką, jednak nadal podlegającą proboszczowi w Kotorzu Wielkim. Jako parafia usamodzielniła się w roku 1891.

Obecny kościół konsekrowano 19 lipca 1936 r.

Historia kościoła w Ligocie Turawskiej opowiedziana przez ks. proboszcza Georga Obsta

Opowieść o Jubileuszowej Drodze - ks. proboszcz Sławomir Pawiński

Galeria zdjęć kościoła w Ligocie Turawskiej